درس های گرامر - چرا زمان های انگلیسی مهم هستند؟

1. زمان های ساده: اینها ساده هستند.

ساده حاضر (او می خواند): روال های منظم یا حقایق جهانی.
به عنوان مثال، من انگلیسی را در لندن مطالعه می کنم.

گذشته ساده (او خواند): اقداماتی که اتفاق افتاده و در گذشته به پایان رسیده است.
تابستان گذشته به پاریس رفتم.

اینده ساده (او خواهد خواند): پیش بینی ها یا تصمیمات اینده.
به عنوان مثال من رژیم غذایی خود را در روز دوشنبه شروع خواهم کرد (همه ما انجا بوده ایم!).

2. زمان های مداوم: این تاکید مدت زمان.

Present Continuous (او در حال خواندن است): اقداماتی که در حال حاضر یا برنامه های اینده نزدیک اتفاق می افتد. به عنوان مثال،
ما هفته دیگه تو یه عروسی شرکت میکنیم

گذشته مداوم (او در حال خواندن بود): اقدامات گذشته که در هنگام قطع یا تنظیم صحنه در حال انجام بود.
به عنوان مثال، وقتی من رفتم باران می بارید.

اینده مداوم (او خواهد خواند): اقدامات اینده در حال انجام در یک زمان خاص.
به عنوان مثال، این بار فردا، من به هاوایی پرواز خواهم کرد.

3. زمان های کامل: این ایده تکمیل را برجسته می کند.

Present Perfect (او خوانده است): اقداماتی که در گذشته اغاز شده و تا به حال ادامه می یابد یا با حال حاضر مرتبط است.
به عنوان مثال من ده سال است که اینجا زندگی می کنم.

گذشته کامل (او خوانده بود): یک عمل گذشته که قبل از دیگری اتفاق افتاده است.
به عنوان مثال، من فقط نشسته بودم که تلفن زنگ زد.

اینده کامل (او خوانده خواهد شد): اقداماتی که قبل از یک رویداد اینده دیگر تکمیل خواهد شد. به عنوان مثال، تا ماه دسامبر، من این دوره را به پایان خواهم رساند.

4. زمان های مداوم کامل: این مدت زمان و تکمیل را ترکیب می کند.

Present Perfect Continuous (او خوانده است): اقداماتی که در گذشته اغاز شده و هنوز ادامه دارند یا اخیرا متوقف شده اند.
من سه سال است که در این شرکت کار میکنم.

گذشته کامل مداوم (او در حال خواندن بود): مدت زمان یک فعالیت گذشته را که منجر به یک رویداد گذشته دیگر می شود، توصیف می کند.
من یک ساعت منتظر بودم که بالاخره او ظاهر شد.

Future Perfect Continuous (او خوانده است): نشان می دهد که چه مدت یک عمل تا یک نقطه خاص در اینده ادامه خواهد یافت.
به عنوان مثال تا ساعت 5 بعد از ظهر، شش ساعت مطالعه خواهم کرد.